مات چشمان تواَم، اما دلم درگیر نیست
از تو ای یوسف دلم سیر است و چشمم سیر نیست
این شکاف پشت پیراهن شهادت می‌دهد
هیچ‌کس در ماجرای عشق بی‌تقصیر نیست
از تو پرسیدم برایت کیستم؟ گفتی «رفیق»
آنچه در تعریف ما گفتی کم از تحقیر نیست
هر زمانی روبروی آینه رفتی بدان
در پریشان‌بودنت این آه بی‌تأثیر نیست
قلب من با یک تپش برگشت، گاهی ممکن است
آن‌قدرها هم که می‌گویند گاهی دیر نیست!
منبع: @AdabSar
این خزانم را نبین من هم بهاری داشتم
با تمام بی‌کسی‌هایم تباری داشتم
دست شب تاراج زد بر پیکر خورشید من
ورنه با آن صبح امیدم قراری داشتم
بر دلم هر لحظه می‌رویید شوق عاشقی
در کنار سادگی‌ها روزگاری داشتم
دیر فهمیدم تفاوت را میان اشک‌ها
کز تمام نارفیقان چشم یاری داشتم
سینه می‌سوزد ز فریادی غریب و آشنا
من وداعی تلخ از یادِ نگاری داشتم
می‌کشد هر دم به سخره اشک‌هایم را فلک
خوب می‌داند چه قلب بردباری داشتم
دیده می‌بندم که حسرت بر دلم بسیار شد
ای دریغا من در این ویرانه داری داشتم...
سال نو ... عید امسال ... سال به سال غمگین تر ...
با من مرور کن تلخ بودن سرنوشت را !!
گاهی میان دیده و دل جنگ می شود
گاهی غزل، برای تو دلتنگ می شود
گاهی دو کوچه فاصله ی خانه های ماست
اما همین دو کوچه، دو فرسنگ می شود
گاهی برای رفتن تو، گریه می کنم
هق هق، ترانه و...نفس، آهنگ می شود
گاهی تمام هر چه که اسمش غرور بود
می ریزد و نتیجه ی آن، ننگ می شود
گاهی میان خلوت افکار خسته ام
شیطان به دست تیره ی تو رنگ می شود
از اینکه عاشقانه تو را می پرستم و...
از اینکه ظالمانه، دلت سنگ می شود
از اینکه باز هم دل من را ربوده ای
گاهی دلم برای خودم تنگ می شود...
#محمدعلی_بهمنی
منبع: @beytpoem
فک کنم امروز میشه بیست و دومین سالی که از عمرم گذشته ...
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبیِ دلبندش را
مثل آن خواب، بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرآیندش را
قلبِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
« منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را »
« کاظم بهمنی »
منبع: @Beytpoem 💕
سر میز موقع گاز زدن ساندویچ، آخر دلش تاب نیاورد. بهم گفت《 منکه نفهمیدم پشت سرم چی گفتید! ولی چشم بسته قبول. منم همینطور 》
یه تیکه سوسیس پرید تو گلوم. شروع کردم به سرفه. عباس آقا تا صدای سرفه مو شنید از اون پشت داد زد《مبارکه مبارکه. 》
بعد سه تایی خندیدم ...
تمام شهر "هم همینطور".
« حمید جدیدی »
منبع: @jomelat_Nab
فیلم داده از کاهو دادنش به خرگوش
ولی من فقط دستای اونو نگاه میکنم
از دویدن خرگوشش اما من فقط
صدای خندشو دقت میکنم ...
چند دقیقه بعدش پیام میده
- دیدی ؟
+ چیو؟!
- فیلمو دیگه خوشگل بود ؟!
+ آها آره مثل همیشه خوشگل میخندی لاکتم همون رنگه که من دوس دارم
- وا دیوونه خرگوشو میگم ؟!
+ خرگوش ؟! من وسط سکانس فیلمایی که تو توشون نیستی ام همه حواسم پرت تو میشه چه برسه خودتم توش باشی. آخه وقتی تو توی فیلمی خرگوش کیلویی چنده؟!
منبع:
-ناشناس
مثل نسیمی لای مو پیچید ، برگشت
انگار از عاشق شدن ترسید! برگشت
خوشبختی‌ام این بار می‌آمد بماند
یکدفعه از هم زندگی پاشید ، برگشت
مانند گنجشکی که از آدم بترسد
تا از کنارم دانه‌ای را چید ، برگشت
آن روز عزرائیل می‌آمد سراغم
دست تو را برگردنم تا دید برگشت !
او هم فریب قاب عکسی کهنه را خورد
با شک می آمد گر چه بی‌تردید برگشت
بعد از تو شادی باز هم آمد به خانه
اما نبودی، از همین رنجید ، برگشت
مثل فقیر خسته و درمانده‌ای که
از لطف صاحب خانه ناامید برگشت
بعد از تو دیگر دشمنانم شاد بودند
اما غم من تازه از تبعید برگشت
بعد از تو هردفعه دلم هرجا که پر زد
مثل نسیمی لای مو پیچید ، برگشت!
« رویا باقری »
گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است
یعنی نفسی تو را ندیدن سخت است
با زور مُســـکن قوی خــــوابیدن
با دلهره از خواب پریدن سخت است
عاشق نشدی زندگی ات تلخ شود
تا درک کنی که دل بریدن سخت است
بعد از تو خدا شبیه تو خلق نکرد
یعنی که شبیه ات آفریدن سخت است
هر روز سر کوچه نشستن تا شب
از فاصله های دور دیدن سخت است
حقا که تو سهم من نبودی حالا
فهمیدن این درد شدیدا سخت است
باشد تو برو زندگی ات شاد ولی
بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است
وقتی که می‌رفتی،
بهار بود
تابستان که نیامدی،
پاییز شد
پاییز که برنگشتی،
پاییز ماند
زمستان که نیایی،
پاییز می‌ماند
تو را به دل پاییزی‌ات،
فصل‌ها را به هم نریز!
« عباس معروفی »
اگه این شعر رو صدبار هم بخونم برای صدو یکمین بار اشک توی چشمام جمع میشه، شاعرشم نمیدونم کیه
روز اول بی‌هوا قلب مرا دزدید و رفت
روز دوم آمد و اسم مرا پرسید و رفت
روز سوم آخ! خالی هم کنار لب گذاشت
دانه‌ی دیوانگی را در دلم پاشید و رفت
روز چهارم دانه‌اش گل داد و او با زیرکی
آن غزل را از لبم نه از نگاهم چید و رفت
با لباس قهوه‌ای آن روز فالم را گرفت
خویش را در چشم‌های بی‌قرارم دید و رفت
فیل را هم این بلا از پا می‌اندازد خدا !
هی لب فنجان خود را پیش من بوسید و رفت
او که طرز خنده‌اش خانه خرابم کرده بود
با تبسم حال اهل خانه را پرسید و رفت
تا بچرخانم دلش را نذرها کردم ولی
جای دل، از بخت بد، دلبر خودش چرخید و رفت
زیر باران راه رفتن، گفت می‌چسبد چقدر!
با همین حالش به من حال دعا بخشید و رفت
استجابت شد چه بارانی گرفت آن‌شب ولی
بی من او بارانیش را پا شد و پوشید و رفت
روز آخر بی‌دعا بی‌ابر هم باران گرفت
دید اشکم را نمی‌دانم چرا خندید و رفت
