مهربان بودیم ولی خنجر زدند بر پشت ما
داس نامردی زدند بر دست و بر انگشت ما
برده‌اند ما را به چشمه و ندادند آب خوش
تیشه قهر است هنوز بر ریشه و بر خشت ما
تشنه لب هستیم کنار ساحل و دریای آب
وای، خشکانیده شد سبزه، چمن بر دشت ما
دانه بسیار است ولی دانه درشت بسیارتر
آتش و داغ رفیق مانده هنوز بر شصت ما
بند کیفم را بدست دارد رفیق نارفیق
عاشق انگشتری گردید، برید انگشت ما
ناله #آرام تا عرش و سما گویا رسید
کی پریشانی و فقر پر میکشد از مشت ما
#حمید_آرامیان
مات چشمان تواَم، اما دلم درگیر نیست
از تو ای یوسف دلم سیر است و چشمم سیر نیست
این شکاف پشت پیراهن شهادت می‌دهد
هیچ‌کس در ماجرای عشق بی‌تقصیر نیست
از تو پرسیدم برایت کیستم؟ گفتی «رفیق»
آنچه در تعریف ما گفتی کم از تحقیر نیست
هر زمانی روبروی آینه رفتی بدان
در پریشان‌بودنت این آه بی‌تأثیر نیست
قلب من با یک تپش برگشت، گاهی ممکن است
آن‌قدرها هم که می‌گویند گاهی دیر نیست!
منبع: @AdabSar
این خزانم را نبین من هم بهاری داشتم
با تمام بی‌کسی‌هایم تباری داشتم
دست شب تاراج زد بر پیکر خورشید من
ورنه با آن صبح امیدم قراری داشتم
بر دلم هر لحظه می‌رویید شوق عاشقی
در کنار سادگی‌ها روزگاری داشتم
دیر فهمیدم تفاوت را میان اشک‌ها
کز تمام نارفیقان چشم یاری داشتم
سینه می‌سوزد ز فریادی غریب و آشنا
من وداعی تلخ از یادِ نگاری داشتم
میکشد هر دم به سخره اشک‌هایم را فلک
خوب می‌داند چه قلب بردباری داشتم
دیده می‌بندم که حسرت بر دلم بسیار شد
ای دریغا من در این ویرانه داری داشتم...
لعنت به من وُ عشق تو وُ وعده ی "ما"یت
لعنت به منِ بی شرفِ مانده به پایت
له کرده غرور و دل و آیینِ شعورم
بی میلی و سردیِ دل و زنگ صدایت
باید بروم، ماندنم انکارِ شعور است
نادیده بگیرم همه ی خاطره هایت
هی بغض و نمِ اشک و من و بالشِ خیسم
تکرار تو وُ خاطره ی مانده به جایت
کافر شدم از بعد تو ، انگار دوباره
لازم شده پیغمبر و اعجاز خدایت
من میروم آهسته و میپوسم و شاید
روزی کسی از من غزلی خواند برایت
« لیلا کاظمی »
منبع: @beytpoem
سال نو ... عید امسال ... سال به سال غمگین تر ...
با من مرور کن تلخ بودن سرنوشت را !!
گاهی میان دیده و دل جنگ می شود
گاهی غزل، برای تو دلتنگ می شود
گاهی دو کوچه فاصله ی خانه های ماست
اما همین دو کوچه، دو فرسنگ می شود
گاهی برای رفتن تو، گریه می کنم
هق هق، ترانه و...نفس، آهنگ می شود
گاهی تمام هر چه که اسمش غرور بود
می ریزد و نتیجه ی آن، ننگ می شود
گاهی میان خلوت افکار خسته ام
شیطان به دست تیره ی تو رنگ می شود
از اینکه عاشقانه تو را می پرستم و...
از اینکه ظالمانه، دلت سنگ می شود
از اینکه باز هم دل من را ربوده ای
گاهی دلم برای خودم تنگ می شود...
#محمدعلی_بهمنی
منبع: @beytpoem
سازگاری با رفیقان ظاهراً کار تو نیست
از وفا و مهربانی دم زدن کار تو نیست
تو شریک دزد بودی و رفیق قافله
غارتم کردی ولی گفتی به من کار تو نیست
پیش از آنی که بخواهی از کنارت میروم
تا بدانی عذر ما را خواستن کار تو نیست
ناز کم کن ، عشوه بس کن ، اشتباهی آمدی
دلبری از ما جوانان پیرزن! کار تو نیست
لایق تو خسرو بود و مایه‌دارانی چو او
شرط‌بندی با کسی چون کوهکن کار تو نیست
شیر کی دیدی که با کفتارها دمخور شود ؟!
دور شو از من، نبرد تن به تن کار تو نیست
لب مطلب: « کار هر بز نیست خرمن کوفتن
گاو نر می‌خواهد و مرد کهن » کار تو نیست
شاعر : کاظم بهمنی
فک کنم امروز میشه بیست و دومین سالی که از عمرم گذشته ...
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبیِ دلبندش را
مثل آن خواب، بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرآیندش را
قلبِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
« منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را »
« کاظم بهمنی »
منبع: @Beytpoem 💕
معلمی گفت توانا بود هرکه ...؟؟
دانش آموزی ادامه داد
توانا بود هرکه دارا بود ، ز ثروت دل پیر برنا بود ،
تهی دست به جایی نخواهد رسید ، اگر چه شب و روز کوشا بود ،
ندانست فردوسی پاکزاد ، که شعرش در این ملک بیجا بود ،
گر او را خبر بود از این روزگار ، که زر بر همه چیز والا بود ،
نمی گفت آن شعر معروف را ، توانا بود هرکه دانا بود
منبع:
@OfficialCherkNevis
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد
نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد
شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟
چه می‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...
رها کنی، برود، از دلت جدا باشد
به آنکه دوست‌ترش داشته ... به آن برسد
رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد
گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری
که هق هق تو مبادا به گوششان برسد
خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد
به او که عاشق او بوده‌ام زیان برسد
خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد
« نجمه زارع »
تو با قلب ویرانه من چه کردی؟ ببین عشق دیوانه من چه کردی
در ابریشم عادت آسوده بودم... تو با حال پروانه من چه کردی؟
ننوشیده از جام چشم تو مستم... خمار است میخانه من... چه کردی؟
مگر لایق تکیه دادن نبودم؟ تو با حسرت شانه من چه کردی؟
مرا خسته کردی و خود خسته رفتی... سفر کرده! باخانه من چه کردی؟
جهان من از گریه‌ات خیس باران... تو با سقف کاشانه من چه کردی؟
« ️افشین یداللهی »
