نیست ...

در خیالات خودم،

در زیر بارانی که نیست…

می​رسم با تو به خانه،

از خیابانی که نیست…

می​نشینی روبرویم،

خستگی در می​کنی…

چای می​ریزم برایت،

توی فنجانی که نیست…

باز می​خندی و می​پرسی:

که حالت بهتر است؟!

باز می​خندم ، که خیلی،

گرچه ، می​دانی که نیست…

شعر می خوانم برایت،

واژه​ها گل می​کنند!!!

یاس و مریم می​گذارم،

توی گلدانی که نیست…

چشم می​دوزم به چشمت،

می​شود آیا کمی،

دست​هایم را بگیری،

بین دستانی که نیست...؟!

وقت رفتن می​شود،

با بغض می​گویم： نرو...

پشت پایت اشک می​ریزم،

روی ایوانی که نیست…

می​روی و خانه،

 لبریز از نبودت می​شود…

باز تنها می​شوم،

با یاد مهمانی که نیست...!

بعد تو

این کار هر روز من است!!!

باور این که نباشی،

کار آسانی که نیست...

« بیتا امیری »

سرنوشت شوم

لبخند‌ها هرگز ملاک شاد بودن نیست

هر تیشه‌ای بر دوش، از فرهاد بودن نیست!

هر جا که باشی منطقِ آیینه‌ها این است

در چشم بودن، معنی در یاد بودن نیست!

ای در قفس‌افتاده، افسوس چه را داری؟

بیرون از اینجا دردِ ما آزاد بودن نیست!

از عشق دیگر هرچه می‌گویند افسون است

آوارگی جز طالع بر باد بودن نیست!

هر کس نداند، لطفعلی‌خان خوب می‌داند

در جنگ، پیروزی به پُر تعداد بودن نیست!

ای سرنوشتِ شوم، جام شوکرانت کو؟

این خانه دیگر درخورِ آباد بودن نیست!

« احسان اکابری »

درد یعنی ...

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت

عاشقش باشی و افسوس گرفتار خودت

به خدا درد کمی نیست که با پای خودت

بدنت را بکشانی به سر دار خودت  

کاروان رد بشود، قصه به آخر برسد

بشوی گوشه ای از چاه خریدار خودت

درد یعنی لحظاتی به دلت پشت کنی

بشوی شاعر و یک عمر بدهکار خودت

درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد

بگذاری برود! آه... به اصرار خودت!

بگذاری برود در پی خوشبختی خود

و تو لذت ببری از غم و آزار خودت

درد یعنی بروی ، دردسرش کم بشود

بشوی عابر آواره ی افکار خودت

اینکه سهم تو نشد درد کمی نیست ولی

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت...

رقیب ...

گذاشتم بروی تا مرام بگذارم

به دل شکستنِ تو احترام بگذارم

سکوت کردم و چیزی نخواستم از تو

وظیفه بود که سنگِ تمام بگذارم

خودم مسبّبِ هر پر کشیدنت بودم

خودم نخواسته بودم که دام بگذارم

فقط اگر که دلم تنگ شد بهانه گرفت

اجازه هست برایت پیام بگذارم؟

چقدر لحظه‌ی تنهایی‌ام سرِ خود را

به جای شانه‌ی تو روی پام بگذارم؟

به احترامِ غمِ رفتن تو مجبورم

نوار مرثیه‌ای بی کلام بگذارم

مرا ببخش که ترس از رقیب باعث شد

به جای اسم تو در شعر ، لام بگذارم ...

برگشت

مثل نسیمی لای مو پیچید ، برگشت

انگار از عاشق شدن ترسید! برگشت

خوشبختی‌ام این بار می‌آمد بماند

یکدفعه از هم زندگی پاشید ، برگشت

مانند گنجشکی که از آدم بترسد

تا از کنارم دانه‌ای را چید ، برگشت

آن روز عزرائیل می‌آمد سراغم

دست تو را برگردنم تا دید برگشت !

او هم فریب قاب عکسی کهنه را خورد

با شک می آمد گر چه بی‌تردید برگشت

بعد از تو شادی باز هم آمد به خانه

اما نبودی، از همین رنجید ، برگشت

مثل فقیر خسته و درمانده‌ای که

از لطف صاحب خانه ناامید برگشت

بعد از تو دیگر دشمنانم شاد بودند

اما غم من تازه از تبعید برگشت

بعد از تو هردفعه دلم هرجا که پر زد

مثل نسیمی لای مو پیچید ، برگشت!

« رویا باقری »

گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است

گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است

یعنی نفسی تو را ندیدن سخت است

با زور مُســـکن قوی خــــوابیدن

با دلهره از خواب پریدن سخت است

عاشق نشدی زندگی ات تلخ شود

تا درک کنی که دل بریدن سخت است

بعد از تو خدا شبیه تو خلق نکرد

یعنی که شبیه ات آفریدن سخت است

هر روز سر کوچه نشستن تا شب

از فاصله های دور دیدن سخت است

حقا که تو سهم من نبودی حالا

فهمیدن این درد شدیدا سخت است

باشد تو برو زندگی ات شاد ولی

بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است

وقتی که می‌رفتی

وقتی که می‌رفتی،

بهار بود

تابستان که نیامدی،

پاییز شد

پاییز که برنگشتی،

پاییز ماند

زمستان که نیایی،

پاییز می‌ماند

تو را به دل پاییزی‌ات،

فصل‌ها را به هم نریز!

« عباس معروفی »

بی ابر باران گرفت

اگه این شعر رو صدبار هم بخونم برای صدو یکمین بار اشک توی چشمام جمع میشه، شاعرشم نمیدونم کیه

روز اول بی‌هوا قلب مرا دزدید و رفت

روز دوم آمد و اسم مرا پرسید و رفت

روز سوم آخ! خالی هم کنار لب گذاشت 

دانه‌ی دیوانگی را در دلم پاشید و رفت

روز چهارم دانه‌اش گل داد و او با زیرکی

آن غزل را از لبم نه از نگاهم چید و رفت

با لباس قهوه‌ای آن روز فالم را گرفت

خویش را در چشم‌های بی‌قرارم دید و رفت

فیل را هم این بلا از پا می‌اندازد خدا !

هی لب فنجان خود را پیش من بوسید و رفت

او که طرز خنده‌اش خانه خرابم کرده بود

با تبسم حال اهل خانه را پرسید و رفت

تا بچرخانم دلش را نذرها کردم ولی

جای دل، از بخت بد، دلبر خودش چرخید و رفت

زیر باران راه رفتن، گفت می‌چسبد چقدر!

با همین حالش به من حال دعا بخشید و رفت

استجابت شد چه بارانی گرفت آن‌شب ولی

بی‌ من او بارانیش را پا شد و پوشید و رفت

روز آخر بی‌دعا بی‌ابر هم باران گرفت

دید اشکم را نمی‌دانم چرا خندید و رفت

وصیت نامه وحشی بافقی

روز مرگم ، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید

همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــد

مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید

مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید

بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ

پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ

جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد

شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید

روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد

اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــد

روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت

آن جگر سوخته خسته از این دار برفـت…

ما شکست خوردیم

ما شکست خوردیم
در آسانسوری که پایین می رفت

خوابِ رقصیدن بر بامِ آسمان خراش می دیدیم
وَ رؤیاهای ما
با پوکه ی سیگارهایمان
زیرِ میزهای تحریرلگدمال می شدند.

آن قدر به جلدِ مفتش خزیدیم
که چرکنویسِ سروده هامان
از نسخه ی نهایی شان شاعرانه تر شدند

وَ ندانستیم که زخم
با پنهان کردنِ چرک
درمان نمی شود.

« یغما گلرویی »