گاهی نفسی هست٬ ولی هم‌نفسی نیست
در هر نفست هم، نفست هیچ کسی نیست
آنقدر غریبی که در این شهر درندشت
دنیای تو اندازه‌ی کنج قفسی نیست
باید که هوایی به سرت داشته باشی
در قلب زمستانی‌ات امّا هوسی نیست
تلخ است که راضی شده باشی به دغل‌ها
شیرین شده باشی و ببینی مگسی نیست ...!
تنهاییت آنقدر بزرگ است که پیشش
خوشبختیت اندازه‌ی حجمِ عدسی نیست
کبریت بکش روی خودت شاعر بدبخت!
فریاد بزن! داد بزن! دادرسی نیست
لعنت به توکه هر نفست مژده‌ی درد است
گاهی نفسی هست٬ ولی هم نفسی نیست ...
امیدی بر جماعت نیست می‌خواهم رها باشم
اگر بی‌انتها هم نیستم بی‌ابتدا باشم ....
چه می‌شد بینِ مردم رد شوم آرام و نامرعی
که مدت‌هاست می‌خواهم یک شب خدا باشم ...
اگر یک بارِ دیگر فرصتی باشد که تا دنیا بیایم
دوست دارم تا قیامت در کما باشم ...
خیابان‌ها پر از دلداده و معشوقِ سردرگم
ولی کو آن‌که پیشش می‌توانم بی‌ریا باشم؟
کسی باید بیاید مثلِ من باشد، خودم باشد
که با او جایِ لفظِ مضحکِ من یا تو (ما) باشم ...
یکی باشد که بعد از سال‌ها نزدیکِ او بودن
به غافلگیر کردن‌هایِ نابش آشنا باشم ...
دلم یک دوست می‌خواهد که اوقاتی که دلتنگم
بگوید:
خانه را ول کن بگو: من کِی کجا باشم؟؟؟
شهر را آدم به آدم در پى‌ات جویا شدم
تا که یک شب دیدمت، دل باختم، رسوا شدم
با نگاهى ساده قلبم را گرفتى، خوب من!
فکر مى‌کردم که من عاشق نمى... اما شدم!
مثل یک پروانه در شمع نگاهت سال‌ها
سوختم، اما عزیزم! با نگاه تو من معنا شدم!
گفته بودى در کنارت تا ابد هستم اى خوب من!
باز رفتى، باز ماندم، باز من تنها شدم!
صدای تسلیمم به کوه رسید… کوه ویران شد
صدای شکستنم به دریا رسید… دریا طوفان شد
وصال من چه شد؟
عشق چه شد؟
نجوای شب… اشک‌های سحر…
فردای من چه شد؟
خداوندا…
ویرانه‌ام… طوفان من چه شد؟
چــه لــَحظـه ے دردآوریــه ...
اون لـَحــظه کـه میپـُرسـه خوبــے ؟
پـَنـج خـَط تـایپ میکـُنے ولــے بجـاے
" Enter "
هــَمـه روپـاکـــ میکـُنـے ومینـِویسـے خوبـَم ... تـوچــطورے ؟ٔ
رد پاهایم را پاک می‌کنم...
به کسی نگویید من روزی در این دنیا بوده‌ام...
خدایا کم آورده‌ام
می‌شود استعفا دهم...
از تراکم ابرها می‌ترسم
می‌روی
چتری برایم بگذار
تنها
زیر شلاق باران می‌ترسم
ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺭﺩ ﻓﻘﻂ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﻢﻫﺎ ﺷﺪﻩﺍﻡ،
ﺩﮔﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺯ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ است، ﮐﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﺷﺪﻩﺍﻡ،
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯽﺗﺎﺏ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺑﻮﺩﻡ، ﻫﻤﺪﻡ ﺳﺮﺩﯼ ﯾﺦ ﻫﺎ ﺷﺪﻩاﻡ،
ﮐﺎﺵ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﺎﮎ ﮐﻨﯿﺪ، ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻩﺍﻡ ...
کاش می‌شد هیچ‌کس تنها نبود
کاش می‌شد دیدنت رویا نبود
گفته بودی با تو می‌مانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده‌ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دست‌های تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود . . .
یه روز به من گفت: میخوام باهات دوست بشم!
آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام...
بهش لبخند زدم و گفتم:
آره میدونم فکر خوبیه منم خیلی تنهام...
یه روز دیگه بهم گفت: میخوام تا ابد باهات بمونم،
آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام...
بهش لبخند زدم و گفتم:
آره میدونم فکر خوبیه منم خیلی تنهام
به روز دیگه بهم گفت: میخوام برم یه جای دور
جایی که هیچ مزاحمی نباشه وقتی همه چیز حل شد تو هم بیا اونجا
آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام...
بهش لبخند زدم و گفتم:
آره میدونم فکر خوبیه منم خیلی تنهام...
یه روز تو نامه برام نوشت:
من اینجا یه دوست پیدا کردم آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام
...
براش یه لبخند کشیدم و زیرش نوشتم:
آره میدونم فکر خوبیه منم خیلی تنهام...
یه روز تو نامه برام نوشت :
من قرار با این دوستم تا ابد زندگی کنم آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام...
براش یه لبخند کشیدم زیرش نوشتم:
آره میدونم فکر خوبیه منم خیلی تنهام...
حالا دیگه اون تنها نیست و از این بابت خوشحالم و چیزی که بیش‌تر از اون خوشحالم میکنه اینه که هنوز نمیدونه که من خیلی تنهام...
آخه میدونی؟ منم خیلی تنهام...
