پرسید که چرا دیر کرده است؟
نکند دل دیگری او را اسیر کرده است؟
خندیدم و گفتم: او فقط اسیر من است تنها دقایقی چند تاخیر کرده است.
گفتم: امروز هوا سرد بوده است شاید موعد قرار تغییر کرده است...
خندید به سادگیم آیینه و گفت: احساس پاک تو را زنجیر کرده است!
گفتم: از عشق من چنین سخن مگوی.
گفت: خوابی! سال‌ها دیر کرده است...
در آیینه به خود نگاه می‌کنم
آه عشق او عجیب مرا پیر کرده است!!!
راست گفت آیینه که منتظر نباش!!!
او برای همیشه دیر کرده است...
حــال ما با دود و الکـل جا نمی‌آیــد رفیـق
زنــدگی کردن به عاشق‌ها نمی‌آیـد رفیق
روحــمان آبستـن یک قرن تنها بودن است
طفـل حسرت نوش ما دنیا نمی‌آید رفیـق
دست‌هایت را خودت «هـا» کن اگر یخ کرده‌اند
از لب معشـوقه‌مان «هـا» نمی‌آید رفیق
هضـم دلتنگی برای، موج‌ها آسان نبــــود
آب دریـا بی‌سبب بالا نمی‌آیــد رفیـق
یا شبیـه این جماعت باش یا تنــها بمـان
هیچ کس سمتِ دلِ زیبـا نمی‌آید رفیق
ما از آنان که تسلاشان می‌دادیم غمگین‌تر بودیم...
نیمه شب آواره و بی‌حس و حال
در سرم سودای جامی بی‌زوال
پرسه‌ای آغاز کردیم در خیال
دل به یاد آورد ایام وصال...
از جدایی یک، دو سالی می‌گذشت
یک، دو سال از عمر رفت و برنگشت
دل به یاد آورد اول بار را
خاطرات اولین دیدار را
آن نظر بازی، آن اسرار را
آن دو چشم مست آهو وار را
همچو رازی مبهم و سربسته بود
چون من از تکرار، او هم خسته بود
بس شنیدم داستان بی‌کسی
بـس شنیدم قصه دلواپسی
قصه عشـق از زبان هر کسی
گفته‌اند از نی حکایت‌ها بسی
حال بشنو از من این افسانه را
داسـتان این دل دیوانـه را
چشم‌هایش بویی از نیرنگ داشت
دل دریغا ! سینه‌ای از سنگ داشت
با دلـم انگار قـصد جنگ داشت
گویـی از با من نشستن ننگ داشت
عاشقم من، قصد هیچ انکار نیست
لیک با عاشق نشستن عار نیست
حسابی توی فکر بود. شلیلش را که خورد مثل بچه ها شروع کرد به گریه کردن، انگار نفس نمی کشید.
گفتم "چته مردِ گنده پشه گازت زده یهویی عر میزنی؟"
هق هق کنان گفت "عاشق هسته زردآلو بود".
بدجور عصبی شدم و گفتم "این هسته ی زردآلو نیست هسته ی شلیله از زهرمار هم تلخ تره، فکر نکنم کسی هم دوسش داشته باشه"
با آستینش چشم هایش را پاک کرد و آرام گفت "این منم، من!"
در خیالات خودم،
در زیر بارانی که نیست…
میرسم با تو به خانه،
از خیابانی که نیست…
مینشینی روبرویم،
خستگی در میکنی…
چای میریزم برایت،
توی فنجانی که نیست…
باز میخندی و میپرسی:
که حالت بهتر است؟!
باز میخندم ، که خیلی،
گرچه ، میدانی که نیست…
شعر می خوانم برایت،
واژهها گل میکنند!!!
یاس و مریم میگذارم،
توی گلدانی که نیست…
چشم میدوزم به چشمت،
میشود آیا کمی،
دستهایم را بگیری،
بین دستانی که نیست...؟!
وقت رفتن میشود،
با بغض میگویم： نرو...
پشت پایت اشک میریزم،
روی ایوانی که نیست…
میروی و خانه،
لبریز از نبودت میشود…
باز تنها میشوم،
با یاد مهمانی که نیست...!
بعد تو
این کار هر روز من است!!!
باور این که نباشی،
کار آسانی که نیست...
« بیتا امیری »
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ... ﺑﻪ ﻫﺮ دلیلی اشک از ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺟﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ... ﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩﻧﺶ از دستانت ﺳﺒﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ !!!... ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ می‌شوی ...
ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ... ﺗﻮ ﻋﺎﺩﺕ داری ... ﺯﻭﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ !!!...
ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ... ﺍﻣﺎ ... ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺸﯽ ﺩﺍﺭﻡ ...
ﻫﺮ ﮐﺠﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯼ ...
ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ...
ﺣﺘﯽ
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻋﺸﻘﺖ ...
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﯼ ...
ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ...
ﮐﺎﺭﯼ کرده‌ای ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ...
مدت‌هاست ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ بخندد ... !
وقتی که می‌رفتی،
بهار بود
تابستان که نیامدی،
پاییز شد
پاییز که برنگشتی،
پاییز ماند
زمستان که نیایی،
پاییز می‌ماند
تو را به دل پاییزی‌ات،
فصل‌ها را به هم نریز!
« عباس معروفی »
اگه این شعر رو صدبار هم بخونم برای صدو یکمین بار اشک توی چشمام جمع میشه، شاعرشم نمیدونم کیه
روز اول بی‌هوا قلب مرا دزدید و رفت
روز دوم آمد و اسم مرا پرسید و رفت
روز سوم آخ! خالی هم کنار لب گذاشت
دانه‌ی دیوانگی را در دلم پاشید و رفت
روز چهارم دانه‌اش گل داد و او با زیرکی
آن غزل را از لبم نه از نگاهم چید و رفت
با لباس قهوه‌ای آن روز فالم را گرفت
خویش را در چشم‌های بی‌قرارم دید و رفت
فیل را هم این بلا از پا می‌اندازد خدا !
هی لب فنجان خود را پیش من بوسید و رفت
او که طرز خنده‌اش خانه خرابم کرده بود
با تبسم حال اهل خانه را پرسید و رفت
تا بچرخانم دلش را نذرها کردم ولی
جای دل، از بخت بد، دلبر خودش چرخید و رفت
زیر باران راه رفتن، گفت می‌چسبد چقدر!
با همین حالش به من حال دعا بخشید و رفت
استجابت شد چه بارانی گرفت آن‌شب ولی
بی من او بارانیش را پا شد و پوشید و رفت
روز آخر بی‌دعا بی‌ابر هم باران گرفت
دید اشکم را نمی‌دانم چرا خندید و رفت
