از هم بپاشانم به آسانی ! مهم نیست
این‌ها برای هیچ طوفانی مهم نیست !
آغوش من مخروبه‌ای رو به سقوط است
دیگر برایم عمق ویرانی مهم نیست
با دردِ خنجر ، دردِ خار از خاطرم رفت
بعد از تو غم‌های فراوانی مهم نیست
یک مُرده درد ِ زخم را حس می کند؟ نه!
دیگر مرا هر چه برنجانی مهم نیست
دار و ندارم سوخت در این آتش اما
هر چه برایم دل بسوزانی ، مهم نیست
هرکس که با ایمان به راهی رفته باشد ،
دیگر برایش هیچ تاوانی مهم نیست
حالا چه خواهد شد پس از این ؟ هرچه باشد !
این بار دیگر هیچ پایانی مهم نیست
« رویا باقری »
درسی اخلاقی از سهراب سپهری
خیــــــــــــلی قشنگه حیفه نخونینش!!!
سخت آشفته و غمگین بودم
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند
دست کم میگیرند،
درس ومشق خود را…
باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم
و نخندم اصلا
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…
خط کشی آوردم،
درهوا چرخاندم...
چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !
اولی کامل بود،
دومی بدخط بود
بر سرش داد زدم...
سومی می لرزید...
خوب، گیر آوردم !!!
صید در دام افتاد
و به چنگ آمد زود...
دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف،
آنطرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه؟؟؟
بله آقا، اینجا
همچنان می لرزید...
” پاک تنبل شده ای بچه بد ”
" به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند"
” ما نوشتیم آقا ”
بازکن دستت را...
خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم
او تقلا می کرد
چون نگاهش کردم
ناله سختی کرد...
گوشه ی صورت او قرمز شد
هق هقی کردو سپس ساکت شد...
همچنان می گریید...
مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله
ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد
زیر یک میز،کنار دیوار،
دفتری پیدا کرد ……
گفت : آقا ایناهاش،
دفتر مشق حسن
چون نگاهش کردم،
عالی و خوش خط بود
غرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود
سرخی گونه او، به کبودی گروید …..
صبح فردا دیدم
که حسن با پدرش، و یکی مرد دگر
سوی من می آیند...
خجل و دل نگران،
منتظر ماندم من
تا که حرفی بزنند
شکوه ای یا گله ای،
یا که دعوا شاید
سخت در اندیشه ی آنان بودم
پدرش بعدِ سلام،
گفت : لطفی بکنید،
و حسن را بسپارید به ما ”
گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا
وقتی از مدرسه برمی گشته
به زمین افتاده
بچه ی سر به هوا،
یا که دعوا کرده
قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنارچشمش،
متورم شده است
درد سختی دارد،
می بریمش دکتر
با اجازه آقا …….
چشمم افتاد به چشم کودک...
غرق اندوه و تاثرگشتم
منِ شرمنده معلم بودم
لیک آن کودک خرد وکوچک
این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب ودفتر ….
من چه کوچک بودم
او چه اندازه بزرگ
به پدر نیز نگفت
آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم
عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم
من از آن روز معلم شده ام ….
او به من یاد بداد درس زیبایی را...
که به هنگامه ی خشم
نه به دل تصمیمی
نه به لب دستوری
نه کنم تنبیهی
یا چرا اصلا من
عصبانی باشم
با محبت شاید،
گرهی بگشایم
با خشونت هرگز...
با خشونت هرگز...
با خشونت هرگز...
« سهراب سپهرى »
خالی شدم از زندگی، از هرچه پایان داشت
حسی شبیه آنچه که یک جسمِ بی‌جان داشت
می‌آمد و با هر قدم عطر تو می‌پیچید
لعنت به شهری که پس از تو باز باران داشت!
با حال آن روزم میان خاطرات تو ،
باران نمی‌بارید... ، اگر یک ذره وجدان داشت!
میشد بگیری دست من را قبل از افتادن
اما نشد... تا من بفهمم عشق تاوان داشت
میشد ببندی زخم من را قبل جان دادن
افسوس... من را کشت آن دردی که درمان داشت!
من مرده بودم! مرگ با من زندگی می کرد
من مرده بودم... مرگ در رگ هام جریان داشت...
وقتی که برگشتی به من، در شهر پرکردند:
برگشتن جان پس به جسمی مرده، امکان داشت
« رویا باقری »
گفته بودم بی تو می‌میرم ، ولی این بار نه
گفته بودی عاشقم هستی، ولی انگار نه
هرچه گویی دوستت دارم ، به جز تکرار نیست
خو نمی‌گیرم به این ، تکرارِ طوطی وار نه
تا که پا بندت شوم از خویش می‌رانی مـــرا
دوست دارم همدمت باشم ، ولی ســــربار نه
دل فروشی میکنی ، گویا گمان کردی که باز
با غرورم می‌خرم آن را ، در این بازار نه
قصد رفتن کرده‌ای ، تا باز هـم گویم بمان
بار دیگر می‌کنم خواهش ، ولی اصرار نه
گه مـرا پس می‌زنی ، گه باز پیشم می‌کشی
آنچه دستت داده‌ام نامش دل است ، افسار نه
می‌روی اما خودت هم خوب می‌دانی عزیز
میکنی گاهی فرامـوشم ، ولی انکار نه
سخت می‌گیری به من ، با اینهمه از دست تـو
می‌شوم دلگیر شایــد نازنیــن ، بیزار نه
پیشنهاد می‌کنم آهنگ « افسار » از « محسن چاوشی » رو حتما گوش کنید. فوق العادس ...
و آنانکه خیره در من می‌نگریستند
خبر را
کمی پیش از من شنیده بودند
و حالا به جستن جای خالی او
نگاهشان
داشت صورتم را شخم می‌زد
او
مرده بود
و داشتند قبرش را
توی صورت من می‌کندند.
« لیلا کردبچه »
گفتی که مرا دوست نداری گله‌ای نیست
بین من و عشق تو ولی فاصله‌ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی که نه باید بروم حوصله‌ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر اثر از چلچله‌ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت
جز عشق تو در خاطر من مشغله‌ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزند دل من مسئله‌ای نیست
سایه سنگ بر آینه خورشید چرا؟
خودمانیم، بگو این همه تردید چرا؟
نیست چون چشم مرا تاب دمى خیره شدن
طعن و تردید به سرچشمه خورشید چرا؟
طنز تلخى است به خود تهمت هستى بستن
آن که خندید چرا، آن که نخندید چرا؟
طالع تیره ام از روز ازل روشن بود
فال کولى به کفم خط خطا دید چرا؟
من که دریا دریا غرق کف دستم بود
حالیا حسرت یک قطره که خشکید چرا؟
گفتم این عید به دیدار خودم هم بروم
دلم از دیدن این آینه ترسید چرا؟
آمدم یک دم مهمان دل خود باشم
ناگهان سوگ شد این سور شب عید چرا
« قیصر امین پور »
من قانعم شبانه به خوابی ببینمت
اما فقط بیا که حسابی ببینمت
حسرت به دل شدم، نگرانم شوی کمی
آن لحظه‌ای که در تب و تابی ببینمت
با من بگو چگونه تماشا کنم تو را؟
تنها به پشت شیشه قابی ببینمت؟
حالا کویر، مقصد من بی تو می‌شود
شاید تو را میان سرابی ببینمت
یک شب کنار برکه بیا، پشت پرده‌ی
مخدوش و پرتلاطمِ آبی ببینمت
لیلی قصه ای و مرا نیست چاره‌ای
جز لابه لای کهنه کتابی ببینمت
ای مرغ عشق من نکند لحظه ای، دمی
مقهورِ پنجه های عقابی ببینمت
از زیر پای من، تو بکش چهارپایه را!
تا پشت حلقه‌های طنابی ببینمت!!!
«سید تقی سیدی»
در کنج دلم عشقِ کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ی ویرانه ندارد
دل را به کفِ هر که نهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد !
در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سرِ صحبت فرزانه ندارد !
تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا ؟
ده روزه‌ی عمر این همه افسانه ندارد
از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت
جز خون دل خویش به پیمانه ندارد
«حسین پژمان بختیاری»
باران که میبارد جدایی درد دارد …
دل کندن از یک آشنایی درد دارد …
هی شعرِ تر در خاطرم می آید اما
آواز هم بی همنوایی درد دارد
وقتی به زندان کسی خو کرده باشی
بال و پرت، روز رهایی درد دارد !
دیگر نمی فهمی کجایی یا چه هستی …
آشفتگی، سر به هوایی درد دارد
تقصیر باران نیست این دیوانگی ها
تنها شدن در هر هوایی درد دارد …
باید گذشتن را بیاموزم دوباره
هرچند می دانم جدایی درد دارد …
«مجتبی شریفی»
