معلمی گفت توانا بود هرکه ...؟؟
دانش آموزی ادامه داد
توانا بود هرکه دارا بود ، ز ثروت دل پیر برنا بود ،
تهی دست به جایی نخواهد رسید ، اگر چه شب و روز کوشا بود ،
ندانست فردوسی پاکزاد ، که شعرش در این ملک بیجا بود ،
گر او را خبر بود از این روزگار ، که زر بر همه چیز والا بود ،
نمی گفت آن شعر معروف را ، توانا بود هرکه دانا بود
منبع:
@OfficialCherkNevis
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد
نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد
شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟
چه میکنی اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...
رها کنی، برود، از دلت جدا باشد
به آنکه دوست‌ترش داشته ... به آن برسد
رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد
گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری
که هق هق تو مبادا به گوششان برسد
خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد
به او که عاشق او بوده‌ام زیان برسد
خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد
« نجمه زارع »
تو با قلب ویرانه من چه کردی؟ ببین عشق دیوانه من چه کردی
در ابریشم عادت آسوده بودم... تو با حال پروانه من چه کردی؟
ننوشیده از جام چشم تو مستم... خمار است میخانه من... چه کردی؟
مگر لایق تکیه دادن نبودم؟ تو با حسرت شانه من چه کردی؟
مرا خسته کردی و خود خسته رفتی... سفر کرده! باخانه من چه کردی؟
جهان من از گریه‌ات خیس باران... تو با سقف کاشانه من چه کردی؟
« ️افشین یداللهی »
امشب بغلم کن کمی آرام بگیرم
آن قدر فشارم بده اصلاً که بمیرم
این گونه در آغوش تو مردن چه قشنگ است!
وقتی که به عشق تو گرفتار و اسیرم
روزی که به صد عشوه از این کوچه گذشتی
از بخت بلندم به تو افتاد مسیرم
دل بُرده ای از من چه بخواهی چه نخواهی
در دام تو افتادم و باید بپذیرم
محتاج نَمی از نَمِ دریای لبِ توست
لب های تَرَک خورده ی مانند کویرم
امشب بغلت امن ترین نقطه ی دنیاست
قدری بغل و بوسه و... بگذار بمیرم...
این شعر رو خیلی دوس دارم، اما خب ...
قدر‌نشناسِ عزیزم، نیمه ی من نیستی
قلبمی اما سزاوار تپیدن نیستی!
مادر این بوسه های چون مسیحایی ولی
مرده خیلی زنده کردی، پاکدامن نیستی
من غبارآلود ِهجرانم تو اما مدتی ست
عهده دار ِ آن نگاه ِ لرزه افکن نیستی
یک چراغ از چلچراغ آرزوهایت شکست
بعد ِمن اندازه ی یک عشق روشن نیستی
لاف آزادی زدی؛ حالا که رنگت کرده فصل
از گزند ِ بادهای هرزه ایمن نیستی
چون قیاسش می کنی با من، پس از من هرکسی
هرچه گوید عاشقم،می‌گویی:"اصلا نیستی"
دست وقتی که تکان دادی عجب حالی شدم
اندکی برگشتم و دیدم که با من نیستی!
در خیالات خودم،
در زیر بارانی که نیست…
میرسم با تو به خانه،
از خیابانی که نیست…
مینشینی روبرویم،
خستگی در میکنی…
چای میریزم برایت،
توی فنجانی که نیست…
باز میخندی و میپرسی:
که حالت بهتر است؟!
باز میخندم ، که خیلی،
گرچه ، میدانی که نیست…
شعر می خوانم برایت،
واژهها گل میکنند!!!
یاس و مریم میگذارم،
توی گلدانی که نیست…
چشم میدوزم به چشمت،
میشود آیا کمی،
دستهایم را بگیری،
بین دستانی که نیست...؟!
وقت رفتن میشود،
با بغض میگویم： نرو...
پشت پایت اشک میریزم،
روی ایوانی که نیست…
میروی و خانه،
لبریز از نبودت میشود…
باز تنها میشوم،
با یاد مهمانی که نیست...!
بعد تو
این کار هر روز من است!!!
باور این که نباشی،
کار آسانی که نیست...
« بیتا امیری »
لبخند‌ها هرگز ملاک شاد بودن نیست
هر تیشه‌ای بر دوش، از فرهاد بودن نیست!
هر جا که باشی منطقِ آیینه‌ها این است
در چشم بودن، معنی در یاد بودن نیست!
ای در قفس‌افتاده، افسوس چه را داری؟
بیرون از اینجا دردِ ما آزاد بودن نیست!
از عشق دیگر هرچه می‌گویند افسون است
آوارگی جز طالع بر باد بودن نیست!
هر کس نداند، لطفعلی‌خان خوب می‌داند
در جنگ، پیروزی به پُر تعداد بودن نیست!
ای سرنوشتِ شوم، جام شوکرانت کو؟
این خانه دیگر درخورِ آباد بودن نیست!
« احسان اکابری »
درد یعنی بزنی دست به انکار خودت
عاشقش باشی و افسوس گرفتار خودت
به خدا درد کمی نیست که با پای خودت
بدنت را بکشانی به سر دار خودت
کاروان رد بشود، قصه به آخر برسد
بشوی گوشه ای از چاه خریدار خودت
درد یعنی لحظاتی به دلت پشت کنی
بشوی شاعر و یک عمر بدهکار خودت
درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد
بگذاری برود! آه... به اصرار خودت!
بگذاری برود در پی خوشبختی خود
و تو لذت ببری از غم و آزار خودت
درد یعنی بروی ، دردسرش کم بشود
بشوی عابر آواره ی افکار خودت
اینکه سهم تو نشد درد کمی نیست ولی
درد یعنی بزنی دست به انکار خودت...
گذاشتم بروی تا مرام بگذارم
به دل شکستنِ تو احترام بگذارم
سکوت کردم و چیزی نخواستم از تو
وظیفه بود که سنگِ تمام بگذارم
خودم مسبّبِ هر پر کشیدنت بودم
خودم نخواسته بودم که دام بگذارم
فقط اگر که دلم تنگ شد بهانه گرفت
اجازه هست برایت پیام بگذارم؟
چقدر لحظه‌ی تنهایی‌ام سرِ خود را
به جای شانه‌ی تو روی پام بگذارم؟
به احترامِ غمِ رفتن تو مجبورم
نوار مرثیه‌ای بی کلام بگذارم
مرا ببخش که ترس از رقیب باعث شد
به جای اسم تو در شعر ، لام بگذارم ...
گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است
یعنی نفسی تو را ندیدن سخت است
با زور مُســـکن قوی خــــوابیدن
با دلهره از خواب پریدن سخت است
عاشق نشدی زندگی ات تلخ شود
تا درک کنی که دل بریدن سخت است
بعد از تو خدا شبیه تو خلق نکرد
یعنی که شبیه ات آفریدن سخت است
هر روز سر کوچه نشستن تا شب
از فاصله های دور دیدن سخت است
حقا که تو سهم من نبودی حالا
فهمیدن این درد شدیدا سخت است
باشد تو برو زندگی ات شاد ولی
بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است
