دکلمه عشق تلخ

 

نیمه شب آواره و بی‌حس و حال
در سرم سودای جامی بی‌زوال
پرسه‌ای آغاز کردیم در خیال
دل به یاد آورد ایام وصال...

از جدایی یک، دو سالی می‌گذشت
یک، دو سال از عمر رفت و برنگشت

دل به یاد آورد اول بار را
خاطرات اولین دیدار را
آن نظر بازی، آن اسرار را
آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهم و سربسته بود
چون من از تکرار، او هم خسته بود

دروغ فاحش

 

بس شنیدم داستان بی‌کسی
بـس شنیدم قصه دلواپسی
قصه عشـق از زبان هر کسی
گفته‌اند از نی حکایت‌ها بسی

حال بشنو از من این افسانه را
داسـتان این دل دیوانـه را

چشم‌هایش بویی از نیرنگ داشت
دل دریغا ! سینه‌ای از سنگ داشت
با دلـم انگار قـصد جنگ داشت
گویـی از با من نشستن ننگ داشت

عاشقم من، قصد هیچ انکار نیست
لیک با عاشق نشستن عار نیست