لعنت به من وُ عشق تو وُ وعده ی "ما"یت

لعنت به منِ بی شرفِ مانده به پایت


له کرده غرور و دل و آیینِ شعورم 

بی میلی و سردیِ دل و زنگ صدایت


باید بروم، ماندنم انکارِ شعور است 

نادیده بگیرم همه ی خاطره هایت


هی بغض و نمِ اشک و من و بالشِ خیسم 

تکرار تو وُ خاطره ی مانده به جایت


کافر شدم از بعد تو ، انگار دوباره 

لازم شده پیغمبر و اعجاز خدایت


من میروم آهسته و میپوسم و شاید 

روزی کسی از من غزلی خواند برایت


« لیلا کاظمی »


منبع: @beytpoem